In juni hebben wij weer twee weken kunnen fietsen in de Algarve. In tegenstelling tot onze eerdere trips (de laatste eind november) hebben wij voor het eerst onze eigen fietsen meegenomen. Hier een foto impressie, en daar onder een paar korte opmerkingen over de fietsen, het reizen met de fiets, en tenslotte links naar de gereden routes.
De fiets
Nu wij hebben besloten om onze eigen fiets mee te nemen doemt de de volgende vraag op: welke gaan het worden? Het liefst neem ik mijn CAAD5 mee. Die rode lak onder de Portugese zon – ik zie het helemaal voor me. Hetzelfde geldt voor de knalgele CAAD13 van Kirsten. Maar met de kwaliteit van het Portugese asfalt is ruimte voor wat bredere bandjes lekker, en in de afdalingen zijn schijfremmen best prettig. We maken de verstandige keuzes: de gravelfietsen gaan mee.
We zijn van plan om vrijwel alleen op de weg te rijden, met hooguit af en toe een licht gravel- of schelpenpaadje. We kiezen daarom allebei voor Continental 4-Seasons in 32mm: vertrouwen op snelheid, maar robuust en breed genoeg voor als het onverhoopt iets hobbeliger wordt. Mijn 11-28 vervang ik voor een 11-32 en er zit een setje verse remschijven op, maar dat is het qua aanpassingen. Kirsten doet behalve de nieuwe bandjes zelfs helemaal niets aan haar fiets.
Achteraf zijn we allebei blij met de keuzes die we gemaakt hebben. De fietsen hebben zich waanzinnig goed gehouden. Van pittige klimmen en loeisnelle afdalingen tot de Ecovia, schelpenpaden langs de kust en strade bianche – dit had met de CAAD’s een stuk minder prettig geweest.
Het reizen
Wij hebben inmiddels een aantal keer in Portugal gefietst -de laatste keer was eind november-, maar tot nu toe hebben we altijd fietsen gehuurd. Dat bevalt super, maar toch blijft het idee van de eigen fiets meenemen lonken. Het is echter best een gedoe. Je moet een koffer zien te regelen, het vliegen is niet goedkoop, en vervolgens moet je die koffer ook nog eens mee zien te krijgen. We besluiten het dit keer echter wel te doen. Verschillende overwegingen spelen mee in de beslissing. Zo gaan we bijna twee weken en willen we veel fietsen, vliegen we met Transavia in plaats van het gebruikelijke Ryanair, en kunnen we de koffers via-via lenen.
Bij Allizi, waar de fietsen ook in orde zijn gemaakt voor de vakantie, helpen ze ons met het inpakken. Er moet best wat gedemonteerd en verpakt worden. Zo moet het stuur los, de zadelpen en wielen er uit, de derailleur er af – enzovoorts. Wat hulp van iemand met ervaring is zo’n eerste keer dus erg prettig.
Als de koffers eenmaal in ons appartement thuis staan, is het best even schrikken: ze zijn erg groot! Als de vader van Kirsten ons naar het vliegveld brengt zitten we aardig opgevouwen, ondanks zijn ruimtewagen. Hoe zou dat in de kleine Land Rover die in Portugal staat passen?
We waren beiden een beetje bezorgd over hoe dit op het vliegveld allemaal zou gaan, dus we zijn goed op tijd. Maar het valt allemaal reuze mee. De koffers moeten nog even open om op inhoud gecheckt te worden, maar verder gaat het allemaal soepel.
Eenmaal in Faro is het even wachten tot de oversized luggage wordt afgeleverd. De shuttle service hebben we van te voren over de grootte van onze bagage ingelicht, dus die komen met een flinke bus. Ze zetten ons af bij het parkeerterrein waar onze Land Rover staat geparkeerd. Het is even spannend, maar met alle banken plat en stoelen flink naar voren past het nét. Yeah!
De volgende ochtend pakken we de fietsen uit, en zetten we ze op ons gemak in elkaar. Het is zo gebeurd. Niet veel later zitten we op de fiets voor ons eerste rondje.
De routes
Let op, op deze route is tot Cachopo weinig gelegenheid om eten en drinken in te slaan.
Op deze route zitten aan het begin wat stukken gravel; erg mooi maar op de racefiets niet aan te raden. Je kan ze er makkelijk uitsnijden door de provinciale weg te volgen.
De Ecovia is gravelweg die langs de kust loopt. In theorie zou dat de gehele zuidkust moeten zijn, maar door politieke onwil en landrechten ontbreken her en der stukken. Het is wel erg de moeite waard.
Dit is mijn favoriete route. Aan het begin zitten pittige klimmetjes, waarna richting Tavira een mooie afdaling volgt. Na het ontbijt / lunch kabbel je daarna rustig terug naar Moncarapacho.
Fóia is met zo’n 900 meter het hoogste punt van de Algarve. Omdat je op zeeniveau kan starten is dat best een forse klim. In Monchique is een aardig fietscafe.
Deze route doet een groter deel van de Ecovia aan, maar het was geen onverhoopt succes. Als het ooit lukt om de route volledig aan elkaar te knopen moet het echt waanzinnig zijn.
